Beacon Explorer-A był małym jonosferycznym satelitą badawczym wyposażonym w sondę elektrostatyczną, radiolatarnię jonosferyczną 20, 40 i 41 Hz, pasywny laserowy reflektor śledzący i eksperyment nawigacyjny, jednak w wyniku awarii trzeciego stopnia rakiety nośnej nie osiągnął docelowej orbity i spadł na południowym Atlantyku.
1969 - o godz. 21:36:00 UTC ze stanowiska startowego SLC-3W VAFB (Space Launch Complex 3 West, Vandenberg Air Force Base) w Kalifornii (USA) za pomocą rakiety nośnej Thorad-SLV2G Agena-D (nr 541) wyniesiono na orbitę amerykańskie satelity wywiadowcze KH-4A 1050 i Tivoli 2.
Satelita KH-4A stanowił część programu Corona, a jego celem było wykonywanie zdjęć wysokiej rozdzielczości Związku Radzieckiego (ZSRR), Chin i innych obszarów za pomocą dwóch kamer panoramicznych.
Satelita Tivoli 2 (Technical Intelligence Vehicle Orbital Life Indefinite) był częścią serii tak zwanego Programu 11 lub P-11 „Subsatellite Ferrets”, czyli nisko orbitowych satelitów ELINT / SIGINT w celu wskazania i scharakteryzowania różnych źródeł sygnałów radarów w Związku Radzieckim i Układzie Warszawskim.
1971 - o godz. 21:45:00 UTC ze stanowiska startowego 132/1 kosmodromu Plesieck (ZSRR) za pomocą rakiety nośnej Kosmos-3M (nr 33) wyniesiono na orbitę radzieckiego satelitę Kosmos 400 (DS-P1-M nr 4, Tyulpan nr 4, Lira nr 4).
Satelita był wojskowym celem antysatelitarnym (ASAT - anti-satellite) drugiej generacji do testów satelity przechwytującego IS-A i został przechwycony przez satelitę Kosmos 404.
1976 - o godz. 19:40:00 UTC ze stanowiska startowego 1/5 kosmodromu Bajkonur (ZSRR) za pomocą rakiety nośnej Molniya-M Blok-ML (nr 76029-558) wyniesiono radzieckiego satelitę komunikacyjnego Molniya-1K 34 (Molniya-1K 42L).
Satelita działał na wysoce eliptycznej orbicie ziemskiej o wymiarach 500 km × 40000 km z 12-godzinnym okresem pokrycia wysokich północnych szerokości geograficznych. Podczas apogeum Molniya 1/34 pozostawała stosunkowo nieruchoma w stosunku do ziemi, a umieszczając trzy lub więcej satelitów Molniya 1 na tego typu orbicie, odpowiednio je rozstawiając i przesuwając ich płaszczyzny orbity względem siebie o 120 stopni, można uzyskać całodobowy system komunikacji.
Satelita otrzymał dane telemetryczne na częstotliwości 1000 MHz i świadczył usługi telewizyjne w zakresie częstotliwości od 3,4 do 4,1 GHz przy 40 W. Sygnały nadawane były dość wąską wiązką zapewniającą silny odbiór na powierzchni ziemi
Źródło:
- NSSDCA - Beacon Explorer-A
- NSSDCA - KH-4A 1050
- NSSDCA - KH-4A 1050 Subsatellite
- NSSDCA - Cosmos 400
- NSSDCA - Molniya 1-34
Znajdź inne wydarzenia w naszym kalendarzu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz